Sfinks

Cechy charakterystyczne:

• wizualnie sprawia wrażenie braku włosów
• dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie (u samców na jądrach)
• uszy duże, odstające
• oczy (kształtu cytryny) skośne do góry w kierunku uszu
• głowa smukła
• nos i kości policzkowe mocno zarysowane
• dobrze zbudowane ciało, średniej budowy, z szerszą klatką piersiową
• sfinks ma długie łapy i ogon w porównaniu do innych ras

Sfinks

Kot tej rasy nie posiada sierści, a w dotyku przypomina zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie.
Całe ciało jest średnich rozmiarów, nieco wydłużone. Widoczna szeroka, dobrze zbudowana klatka piersiowa z silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone.Mocna budowa kości.
Głowa jest średniej wielkości. Nos nie jest duży, ani mały, ma duże zagłębienie u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie (powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe). Rzeczą rzucającą się w oczy są uszy- duże i sterczące. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej.

Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki.

Sfinksy są bardzo płodne, jednak wychowanie potomstwa wymaga dużego zaangażowania hodowcy.